still ill

TV or NOT TV

Δανείζομαι τον τίτλο μιας παλιάς εκπομπής του SevenX η οποία μου είχε προκαλέσει θετική εντύπωση,όχι μόνο για τους έξυπνους διάλογους και τις εύστοχες παρατηρήσεις των παρουσιαστών αλλά κυρίως επειδή τα πρόσωπά τους δεν φανερώνονταν στην κάμερα.Ο χαμηλός φωτισμός και οι παράξενες γωνίες λήψης,από όσο θυμάμαι,καθιστούσαν αδύνατο κάτι τέτοιο.Ο σαρκαστικός λόγος και οι καίριες παύσεις προέρχονταν από άγνωστα χείλη.
Σε μια άλλη εκπομπή,αφιερωμένη στον Ντεριντά,ο Γιώργος Βέλτσος εξέφραζε τη λύπη του επειδή ο συγγραφέας Κωστής Παπαγιώργης δεν είχε αποδεχτεί την πρόσκληση να παραβρεθεί στο studio.
Υπάρχουν άνθρωποι των οποίων τη σκέψη εκτιμώ και απολαμβάνω το χιούμορ τους,τα κείμενά τους με έχουν σημαδέψει,με έχουν διαμορφώσει,έχω συγκινηθεί με τις μελωδίες τους,έχω ταξιδέψει και έχω πονέσει με την ομορφιά των εικόνων που έχουν δημιουργήσει.
Ο Αλέξης Δαμιανός καλλιεργεί τη γη,τα σκίτσα του Αρκά και του Κώστα Μητρόπουλου μιλάνε μόνο με και για τους ήρωες τους,η Πλάτωνος ακριβοθώρητη,αν όχι εξαφανισμένη,το ίδιο και ο Ρέτσος,ο "εχθρός του ποιητή" δεν θα μπορούσε να είναι φίλος του τηλεοπτικού φακού.
Οι αντίθετες επιλογές τους δεν θα μείωναν επ'ουδενί το θαυμασμό μου για αυτούς.Το ύφος δεν υπονομεύεται από το ήθος,τουλάχιστον στη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στον δημιουργό και το κοινό(σε μια φιλική ή ερωτική σχέση αυτό μάλλον δεν ισχύει).
Και τελικά δεν ξέρω αν το ήθος απάδει προς τη συμμετοχή στα τηλεοπτικά δρώμενα,αυτό που γνωρίζω θετικά είναι ότι θα μου κακοφαινόταν αν οι πνευματικοί άνθρωποι που υπολήπτομαι,συμφύρονταν με την υπενάντια κάστα
των λακέδων της κάθε εξουσίας,των αυτιστικών κοσμικών,των νοικιασμένων συνειδήσεων που τώρα τελευταία έχουν αποκτήσει έντονα τηλεοπτική υπόσταση και δικηγορούν απο τα παράθυρα,των "σεμνών" καλλιτεχνών που έχουν αναλάβει το ρόλο του εθνοσωτήρα παύλα πνευματικού καθοδηγητή και γενικά των εκφραστών της αμετροέπειας και διαφθοράς που το μόνο πράγμα που διαπράττουν αριστοτεχνικά είναι να ασχημονούν και να διαλαλούν το υπόπτως εκκωφαντικό τους ήθος.
Από την άλλη,αποκαρωμένος από την τηλοψία,λειτουργώ ως ραβδοσκόπος σε αυτό το άνυδρο τοπίο αναζητώντας άκαυτα πρόσωπα,νέες ιδέες και αισθητική,βασισμένη σε αντικειμενική έρευνα δημοσιογραφία,εκπομπές όπου δεν θα στριμώχνονται απλοί άνθρωποι περιμένοντας μοιρολατρικά τον εξευτελισμό τους,κάτι τέλος πάντων που να μου θυμίζει ότι δεν έχουμε απολέσει εντελώς την ακεραιότητα,την ευγένεια και την πνευματικότητα μας.
Παράξενη αντίφαση.

'Ισως το κείμενο αυτό να είναι λίγο άκαιρο,κοντεύω ,όμως να πάθω δυσπεψία αυτές τις μέρες ,όχι λόγω των εορταστικών γευμάτων αλλά εξαιτίας των τηλε-σκουπιδιών που μας σερβίρουν προς κατανάλωση.
Καλή χρονιά σε όλους,παίδες ,με δύναμη και αισιοδοξία(είναι και αυτό το πιανάκι του Paolo Conte που με αρπάζει βίαια από το πληκτρολόγιο).

posted by still ill @ 11:50 PM